Woensdagmiddag, een vaste maaldag op de Zeldenrust. Maar de wind laat het afweten, en daar hangt het wel van af of we de maalstenen kunnen laten zingen. Zo heet dat, als er goed wordt gemalen dan hoor je de molenstenen zingen, een bijna neuriënd geluid. Bij een verkeerde toevoer of druk beginnen ze te schreeuwen. Ook dat herken je onmiddellijk en het betekent letterlijk: foute boel, direct corrigeren of de molen stoppen. Maar goed, geen wind, dan maar “voor de prins” malen, dat wil zeggen draaien zonder graan te malen. Een uitdrukking welke nog stamt uit de tijd van de tachtigjarige oorlog. Bij het belegeren van een stad pasten de Spanjaarden vaak de tactiek van uithongering toe. Als de molens in de stad nog steeds draaiden dan betekende dit dat er nog genoeg graan was om brood van te bakken. Door nu de molens te laten draaien zonder dat er nog graan op voorraad was, werd de illusie gewekt dat de stad nog volop te eten had. Duurde de Spanjaarden dit te lang, dan dropen ze af naar de volgende stad. De frustraties hier over uitten zich natuurlijk in het ontstaan van de figuur van Don Quichotte (?) . Zie maar eens hoe mager die was. En Sancho Pancho was vermoed ik een infiltrant, want die was zo te zien goed gevoed en reed op een ezel. Die ezel symboliseerde denk ik de hertog van Alfa. Zo, dat raadsel heb ik toch maar even opgelost. Maar goed, we dwalen af, zonder de hectiek van een stroom meel van 500 kilo per uur kan er wel even geveegd worden. Die pret is van korte duur omdat er plotseling een groep mensen boven komt van duidelijk Japanse origine. Allen keurig nette en zeer beleefde heren, met een gelaatsuitdrukking van deels verbazing, bewondering en ongeloof. En weer een enkeling met hoogtevrees. Deze werd echter snel door de groep gecorrigeerd om vooral niets te laten merken. Ha, zo’n Hollandse molenaar houdt men niet voor het lapje. De groep werd geleid door een groepsleider, weliswaar zonder vlaggetje, maar herkenbaar door het niet dragen van een driedelig kostuum. Aangezien zo’n Dokkumer molenaar zo nieuwsgierig is als een oude aap, stelde ik alras de vraag welk concern deze heren vertegenwoordigden. Het bleek de firma Shimano te zijn, de fabrikant van de fietsversnellingen. Bezig met een rondje Nederland. Dat was een kolfje naar mijn hand. “Of de heren wel eens een echte versnellingsbak wilden zien, één van ver voor de tijd van zelfs de fiets”. Wat denk je, de molen stil gezet, wij noemen dat “de vang er op”, en naar boven naar de luizolder waar alle tandwielen bij elkaar komen. Wieltjes van een meter tot drie meter doorsnee, en “handgeschakeld”. De peinzende blikken vertelden mij dat we binnenkort een houten fiets tegemoet kunnen zien. Nu het ijs gebroken was, werden de blikken al gauw geleid naar de diverse producten welke met behulp van zo’n molen kunnen worden gerealiseerd. Mosterd schijnt een nogal exotisch product te zijn, maar vooral het buitenbeentje, de gemalen peper, waarvan een bijzondere sambal is gemaakt trok hun aandacht. De eenvoudigste uitleg was het vermelden van de benaming “Wasabi”. Maar wel iets waarbij wasabi een snoepje is. Dit komt omdat een andere hobby van mij het kweken van exotische pepers is. Een deel er van verwerk ik in een enkele soort mosterd welke in de molen verkrijgbaar is. Er zijn echter pepers bij welke hier totaal ongeschikt voor zijn. Zoals de Trinidad Scorpion. Deze drukken de mosterdsmaak volledig weg, en zijn voor de meeste mensen onverdraaglijk heet. Onze Indonesische vrienden uitgezonderd natuurlijk. De gids mocht eerst wel even proeven. We hebben hem discreet weg geleid naar de stelling om op adem te komen en te voorzien van enkele scheppen suiker om althans de ergste pijn te bestrijden. Denk nu niet dat dit ongezond is. Integendeel, de hoge concentratie van capsaicine in deze pepers is een medicinaal uiterst werkzame stof welke veel klachten kan helpen verlichten of zelfs voorkomen. De Japanse heren echter waren uiterst enthousiast en hebben het schap(je) bijna leeg gekocht. We hebben ze met plezier nagekeken vanaf de omloop. Een mooie middag: Shimano en Wasabi.
