Een frisse en krachtige noordoosten wind doet de wieken van de Zeldenrust met een respectabele snelheid rond wentelen. Het meedraaiende mechaniek van een mengketel zorgt voor inwendig gedaver met het nodige lawaai. De zon schijnt regelmatig tussen de voortdrijvende wolken door, en taant mijn gezicht en armen. Een plezier om hier te mogen zijn. Zo ook duidelijk de mening van een echtpaar wat de trappen op komt om een kijkje te nemen. De begroeting in zeer correct Nederlands doet mij vermoeden dat het Duitse toeristen zijn. Vlamingen en Duitsers die de taal beheersen verraden zichzelf, omdat zij beter Nederlands spreken dan de gemiddelde Nederlander, echter met een charmant accent wat niet te verbloemen is. En zo komt een gesprek als vanzelf op gang omdat ik dit stokje direct overneem in hun eigen landstaal. Ik leg uit dat ik hier “ehrenambtlich” werkzaam ben, en hier ruim de tijd voor heb omdat ik de hoedanigheid van “Rentner” heb. Niet te verwarren met rentenier, dat is heel wat anders. Hieruit volgt tevens ten naaste bij mijn leeftijd. Ook de gasten, Dieter en Karin zoals mij al gauw wordt toevertrouwd, zijn al ontslagen uit hun werkzame leven en genieten van hun vakantie in Nederland. Enig gefilosofeer omtrent het behalen van een hogere leeftijd volgt dan en de uitkomst is zoals altijd: proberen een beetje gezond te leven, en natuurlijk het nodige geluk hebben wat de gezondheid betreft. En vanzelfsprekend op samenzweerderige toon en met de bijbehorende twinkelende oogjes de opmerking van regelmatig een hassebasje tot je nemen. Dieter trekt mij aan mijn mouw en vertelt dat hij hierover een mooi verhaal heeft. “Bij ons in het dorp bezocht de burgemeester het bejaardenhuis om eens een bezoek te brengen aan de inwonenden. Hij klopt aan bij de eerste deur en treft een oud mannetje in blakende gezondheid. Hoe oud bent u? Ik ben vijfentachtig mijnheer. Oh, dat is mooi, en hoe bent u zo gezond gebleven? Dat zal ik u vertellen: bij het opstaan rook ik een mooie sigaar, bij het middageten steek ik een fijne bolknak op, en ’s-avonds nog eens twee lekkere wilde havanna’s. Oh, nou fijn dan en tot ziens. De burgemeester belt aan bij de tweede deur. Een nog ouder mannetje doet open en blijkt vijfennegentig jaar oud te zijn en in zeer goede gezondheid. Mijn geheim? Elke ochtend bij het opstaan een borreltje, middags nog eens twee en voor het naar bed gaan een kopstootje (borrel met een glas bier). Zo, zo, dat zal ik onthouden. Dank u wel en tot ziens. De derde deur wordt geopend door een zwaar bevend oudje met een duidelijk zeer vermoeid uiterlijk. Nou nou zegt de burgemeester, u heeft het wel zwaar gehad in het leven denk ik. Jawel mijnheer, dat zit zo, ik heb nogal veel met de vrouwtjes. Ochtends meteen, dan middags natuurlijk en dan nog de avonden. Die zijn lang en vaak moet ik twee keer opdraven. Ach gut, en hou oud bent u dan wel? Ik ben zevenendertig jaar mijnheer”. Dieter doet een stap terug en kijkt mij met een ondeugende twinkeling aan. Karin is het kennelijk gewend en staat er glimlachend bij. “Wel Dieter”, zeg ik, “een mooi verhaal, iets voor in mijn column, maar ik weet niet of de lezende dames hier wel zo blij mee zijn. Maar ik waag het er op, lees de column maar als die gepubliceerd wordt”. Met een ferme handdruk nemen wij afscheid en daar gaan ze weer. Dieter en Karin uit Heiligenhaus, een dorpje ergens tussen Düsseldorf en Essen.
