Het was dinsdag 2 juni. Vanuit mijn raam zag ik verbeten gezichten tegen de wind in fietsen. De bloemen van mijn blauwe regen dansten over de straat. Al dagen, nee weken achter elkaar was de lucht bijna onafgebroken gehuld in grijstinten. Koud, nat en winderig. We waren het met elkaar eens: we verdienden beter en we mopperden er over bij de bakker en de slager. Wat een narigheid, wat een ellende! Grappig is dat we, op het moment dat u dit stukje leest, waarschijnlijk allemaal helemaal tevreden met een biertje op een terras zitten. Of in de tuin met een worstje op de barbecue. Mooi weer en lange dagen; de zon schijnt en we zijn alles weer vergeten. Ik word altijd blij maar ook een klein beetje nerveus van die schaarse zon. Op het moment dat ie schijnt wil ik eigenlijk alles uit mijn handen laten vallen om het Grote Genieten toe te laten. In mijn keuken hangt een bord met de tekst: ‘niet genoten, altijd mis’. Dat schept verplichtingen. Doe ik dat niet, dan ben ik te laat want zeedampen en onweer liggen op de loer. Maar goed, de zon schijnt en we drinken ons biertje, proost! Wat me opvalt en tegelijkertijd vertedert, is dat onze kinderhand zo gauw gevuld is. De zon is er en het leven lijkt ineens zoveel lichter. Blij huppelen en fietsen we door de stad. Zelfs in het elkaar groeten ligt een andere klank. De starre grimas op ons gezicht, gevormd door trotseren van kou en nattigheid maakt plaats voor ontspanning. Er kan zelfs weer gelachen worden! Totdat er weer zo’n periode komt waarin ons zeeklimaat haar recht haalt… Gek toch, dat we ontevreden worden van wat gemiste zon? Wie denkt er onder het mopperen aan de hitte in India, de droogte in Californië of de overstromingen in Bangladesh? Stel: je zat nu in Californië of India en je zou naar Dokkum mogen reizen om even bij te komen. Je zou toch niet begrijpen waarom iedereen hier zo sip loopt te kijken? Ik bedoel maar: wat hebben wij het goed hier in dit mooie stukje land. Zou het helpen om je dat vaker te bedenken? Op diezelfde dinsdagmorgen zag ik op het journaal een stuk over een passagiersschip in China. Dat schip met meer dan 450 oudere mensen aan boord kwam in een storm, kapseisde en zonk in twee minuten. Vreselijke beelden. Ik keek er even naar en hoorde nog geen drie minuten daarna mezelf hardop klagen over het weer. Hier, in Dokkum. Beschamend toch? Misschien is het een idee om onszelf en elkaar er op te tippen dat klagen niet helpt. Wat wel helpt: meeveren. Accepteren van wat is en blij zijn met wat meevalt. Zingen in de regen is nog altijd stukken beter dan zeuren over regen. Ik zeg het tegen mezelf en ik nodig iedereen uit om het te proberen: ga zingen in de regen! Neuriën mag ook. Volgens mij helpt het! Marijke Rodenburg - Coach, Inspirator. www.leefwijs.nl
