Op 1 maart aanstaande gaan de huisartsen Gerrit Corporaal en Theo Franck met pensioen: zij sluiten dan hun periode als huisarts in Dokkum af. Deze periode van afscheid nemen speelt de laatste maanden al door middel van overdragen aan collega’s en bijzondere laatste consulten met patiënten. Ondanks dat het plezier in het werk blijft, is door beide huisartsen de keus om te stoppen met werken gemaakt: “stoppen op het moment dat je nog gezond bent”.
Op 1 maart aanstaande gaan de Dokkumer huisartsen Gerrit Corporaal en Theo Franck met pensioen: zij sluiten dan hun periode als huisarts in Dokkum af. Deze periode van afscheid nemen speelt de laatste maanden al door middel van overdragen aan collega’s en bijzondere laatste consulten met patiënten. Ondanks dat het plezier in het werk blijft, is door beide huisartsen de keus om te stoppen met werken gemaakt: “stoppen op het moment dat je nog gezond bent”. Carrières in Dokkum De carrière van beide Dokkumer huisartsen begint in de jaren tachtig. De heer Corporaal vertelt: “Op 1 maart aanstaande ben ik precies 34 jaar huisarts. Mijn opleiding en stage ben ik in Dokkum op ’t Schapedijkje begonnen. Destijds waren we met twee huisartsen en 1 assistente, die overigens nu nog in onze praktijk werkt! Nadat het huurcontract hier was afgelopen begon onze zoektocht naar een nieuwe plek en kwam onder andere Nieuw Dockaheem in de picture. We wilden graag een soort gezondheidscentrum starten, wat in die tijd behoorlijk vooruitstrevend was. Onze plek op het Pelmeulenpadsje was vanaf 1989 een eerste opstap hiertoe. Nu zitten we sinds 2008 vlak naast het ziekenhuis waardoor er zeer veel mogelijkheden zijn voor samenwerken met Dokterswacht Friesland en Sionsberg 2.0.” De paden van beide huisartsen kruisen elkaar in de jaren 90 wanneer de heer Th. Franck besluit om toch zijn passie achterna te gaan: “Toen ik in 1986 afstudeerde was het huisartsen-vak een echte harde mannenwereld en moest ik nog niet aan een opleiding tot huisarts denken. Maar na een aantal jaren werkervaring opdoen op verschillende gebieden besloot ik toch mijn passie achter na te gaan en te starten met deze drie jarige opleiding. Mijn eerste jaar werd ik in Dokkum geplaatst en dat was wel even wennen… Ook voor mijn gezin in Groningen. Tijdens de weekenddiensten trok ik veel met Gerrit op en samen filosofeerden we over het vak, over onze toekomst en over de gemeenschappelijke belangstelling voor patiënten met psychologische problemen. Het jaar na Dokkum volgde een studiejaar in Drachten en in Groningen, maar daarna keerde ik toch weer terug naar Dokkum. Ditmaal nam ik mijn gezin mee. Na een paar jaar zou er een plekje in de maatschap van Blom, Corporaal en Eichhorn vrijkomen en vanwege onze gelijkgestemde ambities en gedachten én het idee dat Dokkum me goed leek om de kinderen te laten opgroeien, ben ik op 1 maart 1998 hier begonnen. Precies 20 jaar geleden dus!” Gezondheidscentrum in plaats van huisartspraktijk Samen vertellen huisartsen Corporaal en Franck over die periode: “We hielden praktijk samen met Marco Eichhorn onder 1 dak. Organisatorisch waren we heel vooruitstrevend en vormden we binnen korte tijd een groepspraktijk van drie huisartsen. dit ging in snel tempo. De praktijkassistentes kregen extra taken waardoor wij als huisartsen meer tijd kregen voor complexere, chronische problemen. Deze taakdifferentiatie kwam vooral ook door maatschappelijke veranderingen. Het werd een landelijke trend, maar het was in die tijd niet gewoon. Natuurlijk moesten ook onze patiënten hieraan wennen. Wat dat betreft hebben we het hier in Dokkum erg getroffen met de omgeving waarin wij mochten werken!” anaf de jaren 80 staat het huisartsen-vak bol van inhoudelijke veranderingen: er komen meer wetenschappelijke standaarden van waaruit de huisartsen moeten werken. Parallel aan deze ontwikkelingen staat dat huisartsen meer mogelijkheden krijgen voor eigen onderzoek en behandelen in plaats van direct door verwijzen naar een specialist. Volgens beide huisartsen was dit een positieve verandering voor de patiënten, maar ook voor de huisartsen: “Patiënten hebben niet gelijk de hoge kosten van een specialist en voor ons als huisarts was dit een mooie verdieping. We wilden de optie van eigen diagnostiek en deze samenwerking met de specialisten in het ziekenhuis graag nog groter maken, vandaar dat we in 2008 op dit plekje direct naast het ziekenhuis kwamen. Dokkum was de eerste in Friesland die de dokterswacht ín het ziekenhuis kreeg. Dit liep destijds mooi samen met het feit dat het ziekenhuis in Dokkum geen spoedbehandelingen meer deed. Nu kwamen wij als huisartsen dus in beeld: wij doen de opvang voor spoedgevallen. Dit idee en concept is heel snel gegaan, in drie jaar heeft dit vorm gekregen. De praktijk is nu ook veel groter, we hebben 7 huisartsen maar heel veel meer assistentes, verpleegkundigen, physician-assistents, praktijkondersteuners GGZ, praktijkondersteuners somatiek, enzovoort . In de loop van de jaren is de persoonlijke zorg steeds meer veranderd in persoonsgerichte zorg. Door de technologische ontwikkelingen zijn we in staat om met meerdere mensen huisartsenzorg te verlenen aan een patiënt. Hierdoor is ons werk ook inhoudelijker, er zijn volop doorgroeimogelijkheden en opties tot verdieping van het vak huisarts. Mede dankzij deze veranderingen is het ook beter mogelijk een goede balans tussen werk en privé te hebben.” De afgelopen jaren hebben de heren Corporaal Eichhorn en Franck de andere huisartsen, die in loondienst waren, zoveel mogelijk bij de praktijk te betrokken en sinds anderhalf jaar mede-praktijkhouders gemaakt. Deze huisartsen hebben ook verschillende differentiaties en verantwoordelijkheden. Hierdoor kunnen beide huisartsen de praktijk met een gerust hart achterlaten: “Geruststelling én een licht onthechtingsgevoel, daarmee lopen wij deze laatste dagen rond. De fase van veel verantwoordelijkheid ging over in een fase van alles delen en nu hebben we alles overgedragen.” Toekomst De toekomst ziet er voor beide heren anders uit. Gerrit Corporaal had al een “thuis” in Zweden: “Nu kom ik, samen met mijn vrouw die ook met pensioen gaat, in een nieuwe fase. We verhuizen definitief naar Zweden en het lijkt ons een heerlijk gevoel van vrijheid om niet terug te hoeven naar ons andere thuis in Dokkum. Vanaf nu is er 1 thuis in Zweden.” Theo Franck blijft voorlopig in Dokkum: “Eerst komt de fase van loskomen en loslaten. Wanneer ik daar de tijd voor heb genomen komt er vast ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Ik verheug me op die vrijheid”. Op de vraag of beide huisartsen nu opnieuw voor het huisartsen-vak zouden kiezen zeggen ze beide volmondig voor “ja!”: “Het mooie van huisarts zijn is dat je best veel mag en kan als je het zelf maar goed organiseert. Naast de breedte van het huisarts zijn is er de mogelijkheid om je in bepaalde aspecten te verdiepen. Je kan al je ambities kwijt in dit vak, als je het zelf maar zo organiseert. Natuurlijk krijg je wel feedback over je functioneren, maar er is een behoorlijke keuzevrijheid.” Samenwerking met ziekenhuis Tot slot gaan de beide heren nog even in op de samenwerking met het ziekenhuis van Dokkum. Graag wilden zij nog voor hun pensionering een observatieruimte initiëren: vanaf 1 januari zijn er twee bedden beschikbaar voor verdere diagnostiek: “Vooral voor ouderen is het soms lastig om in korte tijd te beoordelen wat de juiste plek is. Ouderen zijn vaak niet beter af met een ziekenhuisopname. Na het wegvallen van het ziekenhuis in Dokkum hebben we op deze manier meer tijd om een situatie te beoordelen en de juiste plek voor de patiënt te bepalen.” Met dit resultaat kunnen de heer Corporaal en de heer Franck met een gerust hart de praktijk achterlaten en genieten van deze nieuwe fase in hun leven.
