Terugblikken met De Waadwente

Dit jaar blikt In-Dokkum tussen de Kerstdagen en de jaarwisseling vanuit verschillende invalshoeken terug op 2021. Hoe was afgelopen jaar? Welke invloed had Corona? Wat waren de lichtpuntjes? Hoe zag Kerst eruit? En we blikken vooruit naar 2022. In deze editie kijken we terug met Silvia Boonstra, locatie manager van De Waadwente. Hoe was het jaar 2021 voor jullie en wat voor invloed had Corona hierop? Het is een heel bijzonder jaar geweest. Een jaar met een lach en een traan, maar ook met veel saamhorigheid. Ik denk dat dat het hele jaar omschrijft. Helaas hebben we in 2021 echt wel veel te maken gehad met COVID. Niet alleen onder medewerkers, maar met name ook onder cliënten. Dat was een hele heftige periode. Mensen wilden graag gevaccineerd worden en die waren dat ook uiteindelijk, maar helaas brak het virus toch nog uit. Toen hebben we op heel veel afdelingen cohorten gehad en dat heeft er ook toe geleid dat mensen uiteindelijk zijn overleden. Daarnaast zijn er ook familieleden van ons eigen medewerkers ziek geweest en aan Corona overleden, dus het was een heel apart en heftig jaar. Maar ik denk dat de saamhorigheid dit jaar echt typeert. Dat we met elkaar waren en het echt samen deden. Mensen hebben heel hard gewerkt en waren flexibel, daar ben ik echt ontzettend trots op. Op hun inzet en betrokkenheid tijdens deze hele situatie en dat we zoveel mogelijk hebben geprobeerd om op elkaar te passen. Er was ruimte voor een lach en een traan en dat is denk ik wel de kracht geweest. Wat ik ook heel bijzonder vond, was de betrokkenheid en het begrip van de omgeving. Dat heeft ons enorm goed gedaan. Er werd van alles gebracht of opgestuurd: van tulpen en begonia’s tot lekkere versnaperingen, om zo toch de spirit er in te houden. Maar het is wel een zwaar jaar geweest. Wat voor invloed had Corona op de ouderen binnen De Waadwente? We hebben regelmatig huiskamergesprekken op de afdelingen gehouden en wat cliënten mij daarover vertelden is dat zij de zware lockdown van het jaar daarvoor, toen ze helemaal geen bezoek mochten ontvangen, heel vervelend vonden. Maar tijdens de verschillende lockdowns dit jaar hebben we wel steeds bezoek toegelaten. Dat was dan wel onder harde voorwaarden, bijvoorbeeld steeds één dezelfde bezoeker, maar dat hebben ze enorm waardevol gevonden. En wat ik ook merk is dat ze enerzijds eenzaam zijn, maar anderzijds berust men zich er ook wel een beetje in. Maar het feit dat we wel steeds bezoek hebben toegelaten, heeft wel gemaakt dat het wat draaglijk was. Maar het was echt niet fijn, isolatie op je kamer is gewoon niet fijn. Wat waren de moeilijke momenten? Het moeilijkste conflict voor mij zit hem in het feit dat als je in de zorg komt werken, wat ik nu dertig jaar doe, je iets wilt betekenen voor de medemens. Je wilt er voor iemand zijn. Elke dag dat je naar je werk gaat, zet je je daar voor in. En het frustrerende in zulke situaties is dat je niet altijd dát kunt doen, wat je in hart zou willen doen. Dat maakt het soms heel zwaar, omdat je dan het gevoel kunt hebben dat je altijd tekortschiet. Terwijl als we er van een afstand naar kijken, dan denk ik dat we het helemaal niet zo gek doen met elkaar. Alleen ik begrijp wel dat je net even dat momentje extra wilt. Wat ik zelf het zwaarste vond is dat hele afdelingen zo ernstig ziek waren, dat daardoor best wel veel mensen zijn overleden en je daardoor in de nieuwe situatie bijna een volledig nieuwe afdeling hebt. Al die mensen waarmee je een band hebt opgebouwd, dat is dan in één klap weg. Je wilt dan even een moment hebben van afsluiting, iemand een knuffel kunnen geven, maar je loopt in een bepakking. Dat is gewoon heel verdrietig geweest. En zeker voor medewerkers hebben we daar bijeenkomsten georganiseerd om daar met elkaar over te spreken, om zo het gevoel kwijt te kunnen. Op zulke momenten bieden we ook extra ondersteuning van psychologen en maatschappelijk werkers. Gewoon van: hoe is het nou met jou? Trek jij het nog? Dat hebben de meesten wel als heel fijn ervaren. Waren er ook lichtpuntjes in 2021? Jawel, we hebben ook heel veel kunnen vieren. Elk succes moet je gewoon vieren. Dus het feit dat we weer open gingen, maar ook proberen veel voor de cliënten te blijven organiseren. Het zit hem in heel veel kleine dingetjes, dat is het eigenlijk. Maar bijvoorbeeld dat iemand 90 jaar werd, dat proberen we dan wel te vieren. Maar altijd met kleine stapjes en binnen alle mogelijkheden. Maar ik kijk op zich heel positief terug op afgelopen jaar, ondanks alles. Hoe gaan jullie de feestdagen in tijdens deze lockdown? Voor deze lockdown waren we alweer begonnen met mondmaskers en zijn we weer teruggegaan naar één bezoeker per dag om het, nu met de nieuwe variant, toch zoveel mogelijk beheersbaar te houden. Vóór de Kerst hadden we speciale High Teas georganiseerd voor een cliënt met familielid, om ze zo toch het gevoel te geven dat se samen Kerst konden vieren. En tijdens Kerst en Oud en Nieuw zelf mogen er twee familieleden komen, helaas wel uit dezelfde huishouding. Maar we willen toch wel graag dat mensen nog het gevoel hebben dat ze iets kunnen. Ze mogen bijvoorbeeld ook wel naar huis, maar we merken toch wel dat die animo wat minder is nu, onder kwetsbare ouderen. Hoe blikken jullie vooruit op het nieuwe jaar? Ik denk dat dat nog spannend gaat worden, ik voorzie dat we weer hetzelfde jaar tegemoet gaan als dit jaar. Maar ik ben nogal positief ingesteld, dus ik verdring dat nog een beetje. Daar word ik niet heel vrolijk van. We leven in het moment en we zullen wel zien hoe het straks weer gaat. Maar zoals het nu gaat, klaag ik absoluut niet. Wat ik zou willen wensen voor iedereen is dat we elkaar blijven vasthouden, niet letterlijk, maar vasthouden in open minded zijn in ieders keuzes. Elkaar niet veroordelen en proberen toch vanuit liefde voor je medemens elkaar te respecteren, ook al denkt iemand anders dan jou.