Column van Marijke Rodenburg van Leefwijs Coaching en Mediation De vluchtelingen, de politiek en wij… Ik zie steeds het beeld voor me van dat kleine dode ventje, aangespoeld op het strand van Turkije. Hetzelfde soort strand waar we zo heerlijk vakantie kunnen vieren, waar onze (klein)kinderen naar hartenlust kunnen ploeteren in de blauwe zee: gladde bruine lijfjes, glinsterende oogjes en gevulde buikjes… Jij, klein onschuldig Syrisch jongetje, bent er aangespoeld als een stuk wrakhout; de zee bracht jouw levenloze bruine lijfje aan land. Je vader en je moeder zijn je kwijt of ze zijn dood. Het vluchtelingenprobleem samengevat in een simpel plaatje. En hoe nu verder? Dat zo’n foto raakt is duidelijk; de reacties op Facebook en Twitter geven een beeld van de betrokkenheid en bereidwilligheid van mensen om iets te doen. Je huis openzetten voor een vluchteling, of voor een heel gezin, is dat iets wat we echt gaan doen? Is dat iets wat ikzelf zou doen? Voor me ligt mijn telefoon met op het display zo’n inschrijfformulier waarop je kunt aangeven dat je gastgezin wilt zijn. Ik peins: zal ik het doen? M’n deur open doen voor iemand die ik niet ken, iemand die wellicht getraumatiseerd is of er wie weet wat voor denkbeelden op na houdt? Ik zou heel hard JA! willen roepen omdat ik me betrokken voel bij de absoluut onmenselijke situatie op dit moment. Maar als ik heel eerlijk ben moet ik zeggen dat ik het eigenlijk helemaal niet durf. Laf? Jawel, zeker als je kijkt naar mensen die het wel doen, die hun medemens een veilige plek bieden en er voor ze willen zijn. Ook als dat ten koste gaat van hun eigen privacy… Machteloosheid is wat over blijft. Geld geven is een optie, maar aan wie? En waar komt dat terecht? Graag zou ik iets willen doen om een bijdrage te leveren. Het oplossen van deze humanitaire ramp is een zaak voor de politiek die zich hopelijk menselijk en eensgezind op zal stellen. Maar wat kun je doen als eenling? Misschien het gesprek op gang brengen met de mensen om je heen, kijken of er draagvlak gecreëerd kan worden voor lokale initiatieven? Want wegkijken is geen optie, toch? Lezer, ik ben benieuwd hoe jij erover denkt… www.leefwijs.nl
