Nuttert het òk un tydsje in Wierum woand. Dêr wurdt allinnich mar Fries praet, dus met myn Dokkumers war ik dêr inport. Dat kon mij nyt su feul skele, want de kroechbaas war òk inport. Dy kwam út de skilderswyk in Den Haach. Bert hete hij, God hewwe syn siel. Bert had al twaalf ambachten had en nou war der kroechbaas van de Kalkman. Winters had er syn stamgasten út ut dorp. Der wadden noch wel wat frijgesellen dy ’t hun geld kwyt musten. Self bin ik òk mar stamgast wurden, want ik kon altyd moai ouwehoere met Bert over fotografie, boaten, silen en wat niet mear. Su ging ik òk met Bert te striken. Nee, wij liepen nyt in oans bloate kont deur de Dorpsstraat. We hadden twee stokken met un net der tussen dat an de onderkant met un ketting ferswaard war. Bert was twee meter lang, dus as wij te striken gingen dan liep Bert an de diëpe kant in de geul en ik an de hoge kant. Ut net tussen oans in trokken we dan deur de geul teugen de stroom in. At un schol of bot dy ketting op syn harses kreech, dan skoat er omhooch in ut net en trokken wij him ‘t droge op. En dan thús fis bakke in de skuur. Toen Bert met de kroech stopt war, ging hij as toaneelmeester met Jos Brink syn theaterprogramma ut land deur. Hij bouwde un buske om tot kemper dat wij ‘de wipexpres’ noemden. Su kòcht ’ie òk un houten sloep foar achter de dyk. Der kon òk un seil op, mar dat war niet su bêst mear. Dus Bert tane en herstelle tot ut 100% war. Dus op un moaie dach komt er naar mij toe: ‘We gaan de see op, wynkracht 5, dus dat kin dy sloep wel hewwe!’ Toen de sloep eindelek dreef, haalden we de skoat an en un bêste poester wyn blies ut hele seil meteen an gort. We hewwe noait wear met dat ding seilt. Nutterd
