In het Dokkumer vragenuurtje ‘ondervragen’ we regelmatig een bekende of minder bekende Dokkumer het hemd van het lijf. In deze editie: Miranda Posthuma.
In het Dokkumer vragenuurtje ‘ondervragen’ we regelmatig een bekende of minder bekende Dokkumer het hemd van het lijf. In deze editie: Miranda Posthuma. Wie ben je en wat doe je? Ik ben Miranda Posthuma en werk als IC-verpleegkundige in het MCL. Ik ben getrouwd met Ted Blom en we hebben samen twee dochters, een tweeling van 21 jaar. Wat heb je met Dokkum? Ik ben hier geboren en getogen. Voor een stage ben ik wel eens een poosje weg geweest, naar Noord-Holland bijvoorbeeld. Hier in Dokkum voel ik me thuis, het is een heerlijk stadje en veel vrienden en familie wonen hier. Het mooiste plekje van Dokkum is? De hele binnenstad, ik kan niet een specifiek plekje kiezen. De lelijke plekjes worden zo mooi opgeknapt, het is soms net Klein-Amsterdam: vanaf de Zijl met die gevelhuisjes. Misschien ga je het wel meer waarderen als je ouder wordt. Dan fiets ik over de Bolwerken en dan denk ik: wat is het hier mooi! Welk plekje in Dokkum moet direct worden aangepakt om de stad mooier te maken? Dat heb ik al vaker in deze rubriek voorbij zien komen, maar dat is toch het gebied rondom de Prins-fabriek. Ik rij er altijd langs wanneer ik uit mijn werk kom en dan denk ik hier zou toch wat moeten gebeuren. Er zitten wel bedrijfjes maar dat is wat versplinterd, het heeft gewoon niks. Ik heb ook geen idee hoe het wel zou moeten, maar het is niet mooi. Maak de volgende zinnen af: Parkeren in Dokkum is… heel makkelijk, tot elf uur zeker! Ik vind altijd wel een plekje en zomers ga ik toch op de fiets. Dokkum is over tien jaar… nog mooier en nog bekender, ook bij toeristen hoop ik. Het is al een prachtig stadje wat hopelijk blijft groeien, waarbij de binnenstad mooi historisch blijft. De nieuwe markt is... heel mooi geworden! Ook als je ziet hoe dat met bijvoorbeeld de Admiraliteitsdagen kan: een plein vol mensen of een gezellige tent. En dan de persoonlijke vragen, speciaal voor jou: Wilde je altijd al Intensive Care verpleegkundige worden? Vroeger zei ik altijd al dat ik later in een ziekenhuis wilde werken. Na mijn HBO-V opleiding ben ik in het ziekenhuis van Dokkum gaan werken, onder andere op de hartbewaking. Toen het in de Sionsberg wat onzeker werd, dacht ik gelijk: ik moet mijn eigen pad kiezen. Ik heb in het MCL gesolliciteerd en ben de IC-opleiding gaan doen. Hier werk ik alweer ruim acht jaar. Het was wel heel prettig dat ik al van jongs af aan wist wat ik wilde worden. Dat zie je tegenwoordig wel anders. Eigenlijk zouden ze veel meer stagemogelijkheden voor jongeren moeten aanbieden. Dat ze op meerdere plekken kunnen kijken of zoiets wat voor ze zou zijn. Hoe ziet een 'normale' werkdag als IC-verpleegkundige er voor jou uit? Dat is afhankelijk van de dienst die ik draai. Als ik een zogenoemde werkdienst heb, dan krijg ik vaak twee patiënten toegewezen. Die verzorg ik dan een hele dag afhankelijk van de zorgzwaarte. Bij een hele zieke patiënt kan ik ook wel de hele dag met deze ene patiënt bezig zijn. Het is moeilijk uit te leggen wat je dan de hele dag doet. Dat varieert van het aanpassen van medicijnen tot ineens naar een CT-scan moeten gaan. Maar stel dat die patiënt instabiel is of aan de beademing ligt, dan moeten daar heel wat voorbereidingen voor worden getroffen. Ik draai ook regiediensten, dan ben je bezig met de planning van de afdeling. Je plant de diensten van de afdeling in, de overplaatsingen van patiënten naar de andere afdelingen en je bekijkt waar de nieuwe patiënten naar toe moeten. Hoe ziet een werkdag ten tijde van corona er voor jou uit? Bij de regiediensten is er dan nog veel meer regelwerk. Het is ook veel drukker met patiënten die ontzettend ziek zijn en we moeten verschillende kamers klaarmaken. Zo liggen ‘corona-verdachten’ op een eenpersoonskamer, gaan ‘schone patiënten’ naar een schoon gedeelte en ‘corona-patiënten’ komen samen op een tweepersoonskamer. Het is vooral veel georganiseer. Daarnaast ben je continu ingepakt met extra schorten, mondkapjes en brillen, dus je bent niet zo maar in- en uit een kamer. Door al deze extra maatregelen hebben we het warmer en we krijgen er meer dorst van, het werken wordt er zwaarder van. Wat is het moeilijkste in deze corona-tijd? Vóór corona kregen wij natuurlijk ook ernstig zieke patiënten op de IC-afdeling. Ook het beademen en verzorgen op de buik, is voor ons niet vreemd. Maar het is echt heel erg dat de patiënten geen visite of bezoek mogen ontvangen. Sommigen hebben bijvoorbeeld vlak voor de start van de beademing gedag gezegd en je weet dan gewoon niet of je je geliefde nog terug gaat zien. Dat vind ik echt heel heftig. We hebben ook corona patiënten uit Brabant hier, gelukkig zijn we in de gelegenheid om te video-bellen op onze afdeling met hun familie. Dat is speciaal aangeschaft om zo de families op de hoogte te kunnen houden. En natuurlijk kan er altijd gebeld worden. Dat zeg ik ook altijd tegen de familie: als je niet kan slapen, bel dan even. Het kan je soms enigszins geruststellen. Lig je te woelen? Bel gewoon even! Hoe verwacht je dat jouw afdeling er over een week uit ziet? Het wordt steeds drukker. Eigenlijk heb ik nu vakantie, we zouden afgelopen zaterdag op het vliegtuig stappen maar dat ging natuurlijk niet door. Dus ik heb gelijk gezegd: als jullie me nodig hebben kom ik gewoon werken, die vakantie komt wel weer. Ik draai dus nu al extra nachtdiensten net als veel andere collega’s. We doen wat we kunnen! In het MCL hebben we de afgelopen weken al veel voorbereidingen getroffen, zo zijn bijvoorbeeld de anesthesie-verpleegkundigen ingewerkt op onze afdeling zodat zij ons kunnen ondersteunen. Veel operaties werden al afgezegd waardoor zij op andere afdelingen ingezet kunnen worden. Zij hebben ook veel kennis van beademing bijvoorbeeld. De zorg op een IC-afdeling is niet makkelijk over te nemen. Wij zijn specifiek opgeleid om in complexe situaties de juiste zorg te kunnen leveren aan een patiënt. Het voordeel van hier in het noorden: wij hadden meer tijd dan het zuiden om ons voor te bereiden, mede door flatten the curve is die druk op de IC’s nog niet torenhoog in het noorden. We hebben al veel dingen kunnen leren van wat er in het zuiden van het land gebeurt en zijn al flink uitgebreid qua capaciteit van bedden. Hoe vind je dat de Dokkumers omgaan met de coronamaatregelen? Het begint hier eindelijke een beetje te komen... Heel veel mensen dachten dat corona gewoon een griepje was, we wisten natuurlijk ook niet wat er op ons af zou komen. Vorig weekend met het mooie weer en dat mensen elkaar allemaal opzochten, toen dacht ik wel: waar zijn jullie mee bezig?! Maar ik heb natuurlijk ook meer kennis vanuit mijn beroep. Inmiddels heb ik wel het idee dat mensen het meer beginnen te begrijpen. Ook in Dokkum begint het idee van we moeten ons koest houden, meer te leven. Uitzondering daar gelaten. Op sommige plekken is werkelijk overal aan gedacht en op sommige plekken moet nog heel wat gebeuren! We moeten het met elkaar doen. Heb je contact met collega's elders in het land? Ik heb geen direct contact. Ik ken wel veel collega’s want eigenlijk is IC-land een hele kleine wereld. De opleiding van Noord-Nederland is in Groningen, dus je kent elkaar allemaal wel. Veel collega-verpleegkundigen zie ik op internet voorbij komen met blogs en tweets. Maar de dingen die geregeld moeten worden zoals de voorwaarden waaronder wij werken, gaat meer via de Unit-hoofden. Wat doe je zelf om geen corona te krijgen? Hoe blijf je fit? Op ons werk hebben we natuurlijk allerlei maatregelen en ik heb een staand beroep dus ik blijf goed in beweging. Ik ging altijd naar sportschool, nu ga ik een lekker stuk wandelen. Het is gelukkig mooi weer steeds. Ik blijf vooral thuis, maar een wandeling kan heus wel. Even genieten van de zon, dat doet zo goed, heerlijk! Verder was ik nóg vaker mijn handen, op mijn werk en thuis. Voor mensen met droge handen heb ik nog wel een tip: smeren, smeren, smeren. Hou je handen lekker vet. Als je voor tv zit even lekker insmeren en laten intrekken. Ik gebruik zo’n ouderwets blikje van Atrix en heb heerlijk zachte handen. Wat vind je het mooiste aan jouw beroep? Het voor de patiënten zorgen en het contact. Soms zie je dat patiënt van wie je het niet meer had verwacht toch enorm opknappen. En dat je er kan zijn voor familie als contactpersoon, dat vind ik heel dankbaar werk. Het is bijzonder en het geeft me moed om door te gaan. Daarom is het nu zo extra lastig dat de families van corona-patiënten zo ver weg zijn, dat je geen gesprek van face-to-face hebt. Die non-verbale communicatie mis je dan toch. Bij de regiediensten vind ik leuk om dingen te regelen en is het voor mij het belangrijkste dat mijn collega’s fijn gewekt hebben. Dat staat voor mij dan voorop. Heb je nog tijd voor hobby's en sporten? Ik sport op de sportschool normaalgesproken en mijn hobby’s zijn lekker buiten zijn en in mijn vrije weekenden met familie en vrienden tijd doorbrengen zoals een wijntje doen. Contact met familie en vrienden is heel belangrijk en dat merk ik nu ook. We video-bellen wel met elkaar, maar het is toch anders. Ik accepteer het, het is nu even nodig. We zijn weer even op thuis aangewezen, veel contact met je gezin. De solidariteit van mensen onderling is heel bijzonder. Zo kreeg ik van vriendinnen bos bloemen en lieve berichten. Mensen leven enorm mee, dat vind ik heel lief dat ze zo aan ons denken. Genieten van kleine dingen en genieten van dat wat je hebt, dat gaat misschien wel iets meer terugkomen nu. Ik ben gelukkig getrouwd, heb twee gezonden kinderen, mooi werk en ik kan leuke dingen doen, wat wil je nog meer?! Keuzevragen: Nieuws uit de krant of online? Ik lees veel online. In de auto of op de fiets? Als het regent in de auto en anders op de fiets. Online shoppen of de stad in? Ik ben niet zo’n shopper, ik ga liever de stad in. Om af te sluiten: Heb je suggesties voor mensen die je in het Dokkumer vragenuurtje wilt zien? Ted Blom
