Aan de keukentafel van het Stipehus vertellen Peter en Alberta Hiemstra over de bouwplannen van hun derde locatie. Vier jaar geleden begonnen ze met de eerste locatie aan het Pelmeulenpadsje, vorig jaar december openden ze de trainingslocatie Mei Stipe aan de Gedempte Hantumervaart en momenteel zijn ze druk met de verbouwing van hun tweede trainginslocatie aan de Snip, Fûgellân. Hier komen negen extra zorgeenheden voor jongvolwassenen met een beperking die hier onder toezicht gaan wonen, het laatste stukje voordat ze ‘de wijde wereld’ in gaan.
Aan de keukentafel van het Stipehus vertellen Peter en Alberta Hiemstra over de bouwplannen van hun derde locatie. Vier jaar geleden begonnen ze met de eerste locatie aan het Pelmeulenpadsje, vorig jaar december openden ze de trainingslocatie Mei Stipe aan de Gedempte Hantumervaart en momenteel zijn ze druk met de verbouwing van hun tweede trainginslocatie aan de Snip, Fûgellân. Hier komen negen extra zorgeenheden voor jongvolwassenen met een beperking die hier onder toezicht gaan wonen, het laatste stukje voordat ze ‘de wijde wereld’ in gaan. Vraag groter dan aanbod “Het familiaire gevoel en de verbinding met de jongeren staan voor ons op nummer één”, vertelt Alberta. “Maar juist het afgelopen jaar maakte de pandemie duidelijk dat er nog veel meer jongeren hulp nodig hebben. We werden regelmatig gevraagd of er nog woonruimte of begeleiding beschikbaar was. Deze aanvragen komen van ouders maar ook andere zorginstellingen weten ons steeds beter te vinden. Jeugdzorg stopt met de begeleiding na de 18e verjaardag van een jongere…” Momenteel biedt het Stipehus een beschermde woonplek met begeleiding aan zeven jongeren en leren tien jongeren in het trainingshuis Mei Stipe nog zelfstandiger te worden. Naast deze zeventien woonmogelijkheden begeleiden Peter en Alberta vaak ook nog gedurende een jaar uitgestroomde jongeren die inmiddels volledig zelfstandig wonen.. De realiteit is echter, dat de vraag naar begeleid wonen voor jongeren met een beperking nóg groter is. Ondersteuning van dochter Marrit Sinds begin van het jaar biedt dochter Marrit ondersteuning op de trainingslocatie Mei Stipe, steeds meer raakt Marrit betrokken bij het levenswerk van Peter en Alberta. Wat begon met het regelen van papierzaken voor de jongeren die hier wonen, raakt ze steeds enthousiaster en meer betrokken. “Marrit is het evenbeeld van haar moeder, de betrokkenheid de binding. Ze “leest” precies wanneer er iets aan de hand is met de jongeren,” aldus Peter. Een combinatie van de extra vragen naar woonplekken vanuit de omgeving plus de betrokkenheid van Marrit, leidt tot de zoektocht naar een geschikte locatie voor opnieuw een uitbreiding. Gereformeerde kerk in Fûgellân Uiteindelijk komen ze terecht bij de gereformeerde kerk aan de Snip in het Fûgellân. “We hebben ’s middags de locatie bekeken, ’s avonds ontstond in mijn hoofd de indeling voor de realisatie van negen appartementen en de dag erna was alles rond”, vertelt Peter. Alberta vult aan: “Het is fantastisch om te zien hoe alle ondernemers en bouwmedewerkers ons dan helpen en gelijk voor ons aan de slag gaan. Ook daar voelen wij die verbondenheid!” Momenteel wordt er druk gebouwd aan de negen zorgeenheden plus een appartement voor Marrit die erbij in gaat wonen. “Zonder Marrit hadden we dit niet gedaan. Zij is in ons levenswerk meegegroeid en daardoor kan het familiaire gevoel blijven bestaan”, legt Alberta uit. Overtuigen van de buurt “De vooroordelen omtrent ‘onze’ jongeren zijn helaas nog steeds aanwezig”, leggen Peter en Alberta uit, en dus organiseerden ze onlangs een informatieavond voor het huizenblok rondom de kerk. “Samen met twee jongeren hebben we uitgelegd wie we zijn en wat er in onze jongeren omgaat. Dat ze niet voor overlast vormen, maar juist erg op zichzelf zijn. Dat we nooit klachten krijgen van buurtbewoners en een goed contact met de wijkagenten hebben. Gelukkig zijn onze jongeren nu heel welkom en noemen de meeste bewoners ze een aanwinst voor de buurt.” Verbinding in de praktijk brengen Eind maart kunnen de eerste jongeren hun intrek nemen in de trainingslocatie aan de Snip, en dan begint de uitdaging voor het team van Peter en Alberta om dat familiaire gevoel te bewaken. “Wij kiezen heel bewust wie bij wie kan wonen, wat past en wie kunnen elkaar aanvullen?”, legt Alberta uit. Samen doen Peter en Alberta elke morgen een ‘wekronde’: “We hebben met elke jongere een contactmoment en eventuele bijzonderheden worden in een schrift genoteerd en wordt gedurende de dag door iemand van ons team opgepakt. Dit geldt straks ook voor de nieuwe locatie. Alberta en ik blijven die opperverbinding. Wij willen blijven functioneren als een groot gezin”, aldus Peter. “Dus inclusief alle bijbehorende frustraties én hoogtepunten!”
