I N D O K K U M

k o m t e r a a n

'Bekende’ Dokkumer die al tien jaar in Leeuwarden woont

'Bekende’ Dokkumer die al tien jaar in Leeuwarden woont

En dan word je gevraagd om een column te schrijven omdat je een bekende Dokkumer bent. Dat ik bekend ben durf ik wel in twijfel te trekken want waarschijnlijk heb je nog nooit van mij gehoord. Mijn achternaam daarentegen zal je hoop ik wel bekend voorkomen want die is namelijk ‘Weidenaar’ van de droge worst en het vlees.

Ik ben Wini van de Mini

En dan word je gevraagd om een column te schrijven omdat je een bekende Dokkumer bent. Dat ik bekend ben durf ik wel in twijfel te trekken want waarschijnlijk heb je nog nooit van mij gehoord. Mijn achternaam daarentegen zal je hoop ik wel bekend voorkomen want die is namelijk ‘Weidenaar’ van de droge worst en het vlees. Ik ben Wini van de Mini Mijn naam is Wini, ook wel Wini van de worst of Wini van de Mini. Ik woon inmiddels alweer elf jaar in Leeuwarden maar ik voel me nog steeds nauw verbonden met Dokkum en omgeving. Door deze column geef ik je een kijkje in mijn leven. Mijn werk Naast dat ik voor ons familiebedrijf in Dokkum werk heb ik een eigen communicatiebureau in de oude gevangenis De Blokhuispoort van Leeuwarden. Ik werk voor diverse opdrachtgevers. Onder andere voor Lwd2018 (Culturele Hoofdstad), Gemeente Leeuwarden, Provincie Fryslan, De Blokhuispoort tot GPTV. In de komende columns vertel ik daar vast af en toe wat meer over. Mijn thuis Leeuwarden is inmiddels de stad waar ik mij thuis voel, de stad die ik binnenrijd en dan voelt als thuiskomen. Ik weet nog goed dat mijn vader er moeite mee had dat ik ging verhuizen naar de ‘grote’ stad. Hij had liever gezien dat ik naar Dokkum was gegaan, lekker dichtbij Niawier het dorp waar mijn ouders wonen. Inmiddels weten ze niet beter en lijkt Leeuwarden dichterbij dan elf jaar geleden en misschien is dat ook wel zo. Naar huis Gisteren, zondag 4 mei, reed ik naar Niawier. Even naar huis naar heit en mem. Als ik Leeuwarden uitrij voel ik de ruimte in mijn hoofd. Alsof de weidsheid me ruimte biedt om na te denken en mijn hoofd opklaart. Mijn moeder staat al op de oprit aangezien ze mijn mini altijd al van verre hoort en ziet aankomen. We drinken koffie, praten over de dodenherdenking, over de kerkdienst van die ochtend waar mijn ouders zijn geweest, het nieuws, het bedrijf over van alles eigenlijk. Ik geniet van de gesprekken met mijn ouders en de warmte die ik voel als ik even thuis kom. Ook dit is thuis….. Ik rij met een fijn gevoel weer terug naar mijn ‘stadje’ en besef me hoe gezegend ik ben dat ik zelfs twee plekken heb waar ik me thuis kan en mag voelen. Vandaag vier ik de vrijheid, ik denk aan de mensen die dat mogelijk hebben gemaakt en hier voor gestreden hebben en ik denk aan de vrijheid die ik wel heb en heel veel andere mensen niet. Ik geef de vrijheid door…… Wini Weidenaar

Redactie
Redactie