Nog een paar weken en dan schuif ik mijn piano, mijn bed en de rest van mijn spullen in een busje omdat ik ga verhuizen naar een andere mooie plek in Friesland, wat een gek idee! Nou ja, gek is het eigenlijk niet, want waarom zou je altijd in dezelfde plaats blijven wonen? Dat zeg ik maar tegen mezelf om de moed erin te houden. Begrijp me niet verkeerd: ik heb er echt zin in om in het andere huis op die andere plek mijn tenten op te slaan. En waar ik vooral zin in heb is te gaan samenwonen met degene die ik liefheb. Geen moment twijfel ik of ik er goed aan doe mijn fijne huis in de binnenstad van Dokkum op te geven en de sprong te wagen naar een dorp waar niemand me nog kent… Want dat lijkt me juist zo fijn, dat niemand je kent. Dat je er fris en nieuw binnenkomt in de hoedanigheid van degene die je nu bent: niet heel jong maar ook nog lang niet oud. Met een rugzak vol bagage die je draagt omdat het je levenservaring is en omdat het je gemaakt heeft tot wie je nu bent. Zesentwintig jaar geleden kwam ik in Dokkum terecht, de liefde bracht me naar dit wel erg noordelijke stukje van het land. Ik was gescheiden, had twee jonge kinderen en ik trouwde met de man die ook gescheiden was en drie iets oudere kinderen had; ons (zesde) kind was op komst. Wat men in Dokkum op dat moment van mij ‘wist’ was meer dan me lief was, maar ik had het ermee te doen. Dat was niet altijd makkelijk. Ik moest ook erg wennen aan het feit dat elkaar groeten op straat een indicatie was voor hoe je mening over de persoon in kwestie is. Een paar voorbeelden, misschien herkenbaar?: je wel zien maar niet groeten staat voor: ik ken je wel maar ik zie je niet zitten. Een korte hoofdknik betekent: ik groet je omdat dat zo hoort maar ik heb niks met jou omdat ……vul maar in. Met een korte beweging het hoofd afdraaien betekent: ik verafschuw je. Ik leerde snel. Dokkum zat duidelijk niet op me te wachten. Ik trouwens ook niet op Dokkum dat eerste jaar. Heimwee had ik naar de plek waar ik vandaan kwam maar er zat niets anders op dan te proberen mijn plaats te vinden, te blijven geloven in mezelf en er te zijn voor de kinderen die ook erg moesten wennen. Nu is het dus zesentwintig jaar later. De liefde van toen hield op, de kinderen waaierden uit over het land, ik vond mijn plek in het hartje van de stad en samen met mijn hondje Sam ben ik uiteindelijk een echte Dokkumer geworden. Ik voel me hier thuis en geaccepteerd, ik heb hier mijn eigen bedrijf gevestigd waar ik best een beetje trots op ben. De weg er naartoe was niet de eenvoudigste maar ik ben dankbaar voor de kracht die ik steeds hervond. Ook ben ik dankbaar voor het feit er steeds meer leuke, lieve en wijze mensen om me heen kwamen die maakten dat het leven in dat wel erg noordelijke stukje van het land warmer en dierbaarder werd. Dokkum gaat het prima redden zonder mij en ik ga met frisse moed elders m’n plek vinden. Eén ding is zeker: ik zal met plezier zo af en toe terugkomen om te genieten van de mooie plekjes en de leuke gesprekjes op straat. En ik blijf blijmoedig iedereen groeten, zoiets sla je er niet meer uit! Marijke Rodenburg Leefwijs Coaching & Mediation
